درحاليکه انتخابات رياست جمهوري سال 2019 نزديک است تغيير براي بسياري از راي دهندگان در ترکيه ايجاد شده است. حاکميت يک حزب ازسال 2002 تاکنون زماني طولاني براي يک سيستم سياسي رقابتي است، بسياري از مردم در ترکيه به دنبال يافتن راهي براي تغيير هستند. تحت اين شرايط فرصت جدايي حزب عدالت و توسعه به يک سيستم سياسي تعدد حزبي کم است. اين به خاطر آن است که حزب حاکم در ترکيه ترجيح مي‌دهد به جاي امتحان کردن ديگر گزينه‌ها در قدرت بماند تا زماني که حزب سودمند باشد آنها نگران تغيير غيرسلاح آميز هستند و بنابراين حتي رقبا نيز سعي در همکاري با رهبري کنوني ترکيه را دارند.حال اين پرسش مطرح است که چگونه مي‌توان تغيير دموکراتيک ايجاد کرد. درجايي که گردش قدرت وجود ندارد و احزاب ديگر قارد به پيروزي در انتخابات نيستند. ما شاهد چنين تغييري در اروپاي مرکزي، آفريقا وخاورميانه و به خصوص تونس بوديم. زماني انتقال دموکراتيک رخ مي‌دهد که توسعه اتفاق بيافتد.تغيير زماني شروع مي‌شود که تقاضا براي دموکراسي گسترده شود و اغلب در جنبش‌هاي بزرگ خود را نشان مي‌دهد. دولتمردان نمي‌توانند نسبت به تقاضاي ميليون‌ها نفر بي تفاوت باشند. بررسي‌ها نشان مي‌دهد اگر رهبري سعي در سرکوب مخالفان داشته باشد سرنوشت تغيير به دستگاه امنيتي بستگي دارد. رهبران با پشتيباني نظامي‌مي‌توانند مخالفان را حذف کنند. اگر ارتش از فشار استفاده کند ديگر هيچ تغيير دموکراتيکي رخ نمي‌دهد. نظاميان حرفه‌اي سرنوشت خود را مستقل از احزاب سياسي مي‌دانند و از درگيري داخلي دوري ميکنند. اما نيروي نظامي‌مرتبط با مقامات سياسي نتيجه وحشتناکي خواهد داشت. با وجود محدوديت‌ها ترکيه داراي سيستم انتخاباتي رقابتي و نيروي نظامي‌است که از نظر سازماني مستقل است.اين امر باعث افزايش فرصت تغيير در آينده ترکيه است جايي که بازيگران مختلفي در آن حضور دارند.اما اين امر نيازمند حضور احزاب اپوزيسيون با منافع مشترک با طرفداران حزب حاکم است.